Stoicyzm

     Szkoła stoików - założona przez Zenona z Kition - wzięła swoją nazwę od ateńskiego stoa pojkile, czyli "malowanego krużganka", gdzie zaczęli się spotykać jej zwolennicy. Stoicy kierowali się przeświadczeniem, że nad ludzkimi namiętnościami powinien panować rozsądek i podobnie jak sceptycy, uważali, że jedyną wartością jest dążenie do cnoty. 

    Kreowana przez nich wizja powszechnego braterstwa, jak również poczucie obowiązku i pełen dyscypliny autotrening, którego celem było zbudowanie w sobie odporności na ból i cierpienie, okazała się w późniejszych czasach szczególnie atrakcyjna dla Rzymian.

    I tak w swoich pismach Seneka przedstawiał ideał mędrca stoickiego. Przestrzegał przed uleganiem afektom, zwłaszcza przed gniewem. Wyjaśniał czym jest prawdziwe szczęście, jaki jest jego stosunek do bogactwa, do cierpienia, itp. Uczył odpowiedniego wykorzystania życia, wskazywał na wartość pogody ducha, spokoju oraz na ilość wolnego czasu, który należy poświęcić nauce i pracy literackiej. 

    Zenon z Kition (335-263 r. p.n.e.) pozostawał pod wpływem Sokratesa, a później cyników, których obyczaje go raziły. Jego szkoła miała być odpowiedzią na ogród Epikura. Za życia stał się najsławniejszym filozofem w Atenach, a na jego wykłady ściągali uczniowie ze wszystkich stron Grecji.

    Seneka (ok. 4 r. p.n.e. - 65 r. n.e.) - był filozofem, mówcą i tragikiem rzymskim, autorem pism filozoficznych, satyr i tragedii. Całe życie związany z dworami cesarskimi i polityką, był wychowawcą i doradcą Nerona. Posądzony o udział w spisku, na rozkaz Nerona popełnił samobójstwo.