Podboje Arabów

    Arabia od niepamiętnych czasów była ojczyzną drobnych, ciągle zwaśnionych ze sobą plemion koczowniczych. Nic nie zapowiadało, że kiedykolwiek odegrają wielką rolę w dziejach świata. Aż nagle w VII wieku pojawił się wśród nich człowiek imieniem Mahomet, który ogłosił się wybranym prorokiem Allaha. Zjednoczył plemiona arabskie, które kilka lat po jego śmierci w 632 roku zaczęły podbijać sąsiadów.

    Raz, że wynikało to z nakazów ich nowej religii - islamu, a dwa, że w tamtym czasie bardzo wzrosła liczba ludności Arabii, przy czym uboga ziemia tej krainy nie była w stanie utrzymać rosnącej liczby mieszkańców. Koniecznością stało się więc szukanie nowych terenów i lepszych warunków życiowych.

    Arabowie ruszyli na podbój świata. Przez długi czas nie było siły, która potrafiłaby się im przeciwstawić. Do roku 637 zdobyli Syrię i Palestynę, do 641 Egipt, w 647 opanowali Trypolitanię w północnej Afryce, a 2 lata później zajęli Cypr i w 654 splądrowali Rodos. W 673 roku dotarli nawet pod mury Konstantynopola, ale nie zdobyli miasta. Na początku VIII wieku zajęli Turkiestan i obszary nad środkowym i dolnym Indusem. Uderzyli też na Zachód - w roku 711 przeprawili się przez Cieśninę Gibraltarską do Hiszpanii (podbój państwa Wizygotów) i dopiero klęska zadana im pod Poitiers w 732 roku przez Karola Młota powstrzymała ich zapędy w Europie Zachodniej. Jeszcze w VIII - IX wieku napadli na Italię (w latach 827 - 902 podbili Sycylię w 840 pokonali Wenecjan, przez co zaczęli panować na Adriatyku, w 846 splądrowali Rzym, a w latach 847 - 871 także Bari znalazło się w ich rękach). Za sukcesami stały też porażki. W 749 roku utracili nabytki zdobyte w Galii.

    W ciągu VIII wieku opanowali obszary obejmujące Hiszpanię, Afrykę Północną, Egipt, Syrię, Arabię, Mezopotamię, Kaukaz, Persję, Turkiestan i część Indii. Głównymi ośrodkami tego terytorium były Bagdad na wschodzie i Kordoba na zachodzie w podbitej Hiszpanii. 

    Po kilkudziesięciu latach impet arabskich podbojów opadł. Arabowie stworzyli państwo tak rozległe, że jego utrzymanie wymagało olbrzymiego wysiłku. Na czele władzy stali kalifowie, będący jednocześnie przywódcami religijnymi, politycznymi oraz wojskowymi. 

    Z czasem rozległe państwo kalifów zaczęło się chwiać w posadach. W X wieku trudności związane ze sprawowaniem kontroli nad wielkim obszarem i walki o władzę spowodowały rozpad kalifatu na szereg mniejszych państw. Walkom tym towarzyszyły także zaciekłe spory o rozumienie zasad islamu. 

    W XI wieku utracili Sycylię, zaś w 1492 roku ostatecznie upadł emirat Grenady i tak zakończyło się ich panowanie w Europie.

Alhambra, Hiszpania