Platon

     Żył w latach ok. 429 - 347 p.n.e. W wieku 20 lat został uczniem Sokratesa, zaś jego uczniem był Arystoteles, z którym wspólnie stworzyli podwaliny większości gałęzi filozofii spekulatywnej (czyli nieopierającej się na doświadczeniu, abstrakcyjnej, teoretycznej) i filozofii przyrody. 

    Jego prawdziwe imię brzmiało Aristokles, jednak ze względu na silną budowę ciała został nazwany Platonem. Był starannie wykształcony, wiele podróżował. Odwiedził m.in. Sycylię, Egipt i prawdopodobnie Kretę.

    Platon był realistą, twórcą pierwszych wymyślonych przez ludzi utopii, fundamentalnych teorii form i nieśmiertelności, kosmogonii, której wpływy zaznaczyły się w myśli filozoficznej wszystkich późniejszych epok. Jego metafora jaskini uczy, że człowiek postrzega świat jedynie pośrednio, kształtując sobie jego obraz na podobieństwo cieni, jakie światło ognia rzuca na ścianę. Uważał, że istnieją ponad światem hierarchicznie ułożone idee. Najważniejszymi z nich były idee dobra, prawdy i piękna, ale istniały też idee: społeczeństwa, człowieka i poszczególnych rzeczy. 

    Pozostawał przez 8 ostatnich lat Sokratesa jego najwierniejszym uczniem. Po jego śmierci 12 lat podróżował po świecie, aby wreszcie powrócić do Aten, gdzie założył i przez 40 lat prowadził szkołę w gaju Akademosa. Swoje poglądy spisał w 35 dialogach - utworach o charakterze potocznej rozmowy, przypominającej sokratyczne dochodzenie do prawdy. 

    Został pochowany w Akademii, a na jego grobie napisano: