Arystoteles

     Żył w latach 384-322 p.n.e.  Był synem Nikomachosa, lekarza dworu macedońskiego. W wieku 17 lat udał się do Aten, gdzie rozpoczął naukę u Platona. Spędził 12 lat w jego Akademii. W 342 roku p.n.e. Filip II Macedoński zatrudnił go jako wychowawcę swego syna Aleksandra. Arystoteles pełnił tę funkcję przez 7 lat, po czym powrócił do Aten. Oskarżony przez stronnictwo antymacedońskie o bezbożność został wygnany z miasta i udał się do Chalkis na wyspie Eubeja, gdzie zmarł.

    Po śmierci Platona i pobycie w Macedonii założył własną szkołę filozoficzną Likejon w Atenach. Tak właściwie była ona instytutem naukowym, skupiającym specjalistów całej wiedzy o świecie. Wszechstronne zainteresowania i bogata spuścizna przyniosły Arystotelesowi miano najbardziej utalentowanego filozofa starożytnej Grecji. Był bezkonkurencyjnym i największym autorytetem naukowym także dla ludzi średniowiecza. 

    Oprócz dzieł poświęconych logice, fizyce, biologii, psychologii i polityce napisał "Retorykę" i "Poetykę". 

    Arystoteles stał na stanowisku, że nie ma innego dobra niż realne. W imię tych zasad mniemał, że naturę dobra znajdzie nie drogą abstrakcyjnego rozumowania, lecz poprzez ustalenie, jakie w rzeczywistym życiu ludzie sobie stawiają cele. Był pierwszym, który próbował uporządkować myślenie nie tylko co do treści, lecz również stosownie do formy. Dokonał podziału nauk na 3 grupy: nauki teoretyczne - metafizyka, fizyka i matematyka, nauki praktyczne - etyka i polityka, nauki wytwórcze - sztuka i retoryka. Zajmując się teorią polityki, wyodrębnił 3 ustroje prawidłowe: monarchię, arystokrację i politeję oraz 3 nieprawidłowe: tyranię, oligarchię i demokrację.