Sokrates

     Żył w latach 469 - 399 p.n.e. Nie pozostawił po sobie utworów literackich ani dzieł filozoficznych; jego poglądy, jak i sposób życia znamy z pism jego uczniów - przede wszystkim Platona oraz przeciwników. 

    Za najwyższe dobo człowieka uważał cnotę, zapewniającą szczęście i pożytek, a za warunek cnoty - wiedzę. O postępowaniu człowieka miała decydować jego moralna świadomość, a zło pochodzić z nieświadomości. 

    Sokrates, a później jego uczeń Platon, ogłosili, w przeciwieństwie do sofistów (którzy przedmiotem swoich badań uczynili człowieka), że istnieją wartości stałe, takie jak sprawiedliwość i dobro. Wyodrębnił także "wartości liche", jak tchórzostwo, mściwość i nienawiść.

    Sokrates był uważany za dziwaka. Spacerował po Atenach w podartym płaszczu i zmuszał napotkanych ludzi do rozmów na tematy etyczne. Do legendy przeszła jego brzydota, którą rekompensował niezwykłą wiedzą, humorem oraz pogodą ducha. Swoimi poglądami i postępowaniem drażnił ludzi i naraził się wielu osobistościom. W wieku 70 lat został oskarżony o bezbożność i deprawowanie młodzieży, i skazany na śmierć poprzez wypicie kielicha z cykutą.

    Po jego śmierci Ateńczycy opamiętali się i na znak żałoby zamknęli wszystkie palestry i gimnazja. Oskarżycieli Sokratesa skazano na wygnanie, a Meletosa nawet na śmierć. Sokratesowi postawiono pomnik z brązu, wykonany przez Lizypa, a ustawiony w Pompejonie.

    Jest autorem słynnej maksymy: