kartka z historii

     Gustav Klimt (1862 - 1918) - to austriacki malarz i grafik, jeden z twórców Secesji Wiedeńskiej.      Tworzył obrazy alegoryczne, pejzaże i portrety, z czego najsłynniejszym jest bez wątpienia "Portret Adeli Bloch-Bauer". Jego dzieła charakteryzują się delikatnym kolorytem i płaską, dekoracyjną plamą barwną. Portret Adeli Bloch-Bauer     Alfons Mucha (1869 - 1939) - to czeski artysta plastyk, czołowy przedstawiciel secesji.     Studiował w Pradze i Monachium. W latach 1887 - 1904 przebywał w Paryżu, a później w Czechach. Tworzył plakaty, projekty wnętrz, przedmiotów rzemiosła artystycznego (m.in. złotnictwo), witraże. Był też scenografem, ilustratorem i oczywiście malarzem. Stworzył cykl obrazów "Epos słowiański".      Mucha wykształcił własny styl charakteryzujący się wysokimi walorami rysunku, dekoracyjnością, zawierający elementy symboliczne.

     Edgar Degas (1834 - 1917) - to francuski malarz i grafik.      Studiował w  École des Beaux Arts w Paryżu, a następnie podróżował po Italii i USA.       We wczesnym okresie twórczości malował klasyczne kompozycje historyczne. Następnie zwrócił się ku tematyce portretowej. Na jego twórczość wpłynęła także bliska znajomość z impresjonistami - Degas brał udział w ich pierwszych wystawach. W swojej sztuce zajmował się głównie analizą ruchu, dążył do uchwycenia przelotnych wrażeń, gestów czy sytuacji. Prace z tego okresu obejmują kompozycje figuralne z życia wielkomiejskiego - "Absynt", "Prasowaczki", cykle scen baletowych - "Koniec arabeski", "Różowe tancerki", "Niebieskie tancerki", wyścigów konnych - "Przed startem", "Dżokeje".      Oprócz różnych technik malarskich, Degas zajmował się także rysunkiem, litografią i monotypem, a przy końcu życia - zagrożony ślepotą - rzeźbił w glinie i wosku (figurki koni, tancere

    Auguste Renoir (1841 - 1919) - to francuski malarz i rzeźbiarz, jeden z głównych reprezentantów impresjonizmu.     W latach 1862-63 uczył się w Paryżu w Atelier Gleyre, gdzie zaprzyjaźnił się z Monetem, Bazille'em i Sisleyem, z którymi później wyjeżdżał na plenery do lasów Fontainebleau. Duży wpływ na ukształtowanie jego wczesnej twórczości wywarły dzieła kolorystów weneckich. Począwszy od słynnej wystawy u Nadara w Paryżu z roku 1874, wystawiał z impresjonistami - lata 1876, 1877 i 1882. Jego obrazy z tego okresu charakteryzują się lekkimi pociągnięciami pędzla, jasnymi, pastelowymi kolorami, z przewagą różu i błękitu.      Renoir częściej niż inni impresjoniści malował portrety i kompozycje figuralne.      W latach 1879-82 przebywał w północnej Afryce i we Włoszech, gdzie poznał twórczość Rafaela i malowidła z Pompejów. Pod ich wpływem (oraz częściowo na skutek malarstwa Ingres'a) częściowo odszedł od impresjonizmu. To było około 1882 roku. Po roku 1886 w jego twórczości

      Édouard Manet (1823 - 1883) - to francuski malarz i grafik.     W czasie licznych podróży kopiował dzieła dawnych mistrzów - przede wszystkim weneckich i hiszpańskich - znajdujących się w Luwrze i innych europejskich muzeach.      Obrazy tworzone przez Maneta w jego pierwszym okresie twórczości były zbyt śmiałe i szokujące, jak na tamte czasy. Zostały odrzucone przez jury oficjalnego Salonu i wystawione w 1863 roku w Salonie Odrzuconych. Wiele jego obrazów nawiązywało do dzieł Goyi i Vel ázqueza. Widoczny u niego  był   też wpływ malarzy hiszpańskich.       Po roku 1870 Manet zbliżył się do impresjonizmu, jednak zachował wartości konturu i bryły, a także czarny kolor.      Pod koniec życia często, na skutek paraliżu, malował pastelami i zajmował się grafiką.     Jego znane dzieła to: "Śniadanie na trawie", "Barka Moneta", "Nana", "Argenteuil", "Chłopiec z piszczałką", "Olimpia".  Śniadanie na trawie

     Claude Monet (1840 - 1926) - to francuski malarz; jeden z twórców impresjonizmu.     W początkowym okresie twórczości uległ wpływom Boudina, Courbeta i Bazille'a, ale na ukształtowanie się jego malarstwa wywarły też wpływ szkoła barbizońska, plenery w lasach Fontainebleau i okolicach Paryża z Pissarrem, Renoir i Sisleyem oraz nad morzem z Jongkindem, jak również podróż do Londynu, gdzie zetknął się z malarstwem Constable i Turnera.      Po roku 1870 powstały pejzaże - głównie z doliny Sekwany, Argenteuil, V étheuil, Giverny - stanowiących odtąd wyłączny temat jego malarstwa. Po roku 1890 powstały słynne serie, w których Monet ukazywał ten sam motyw, zmieniający się w zależności od oświetlenia w różnych porach dnia, roku, a nawet warunków atmosferycznych - "Stogi" (lata 1890-91), "Topole" (lata 1891-92), "Katedra w Rouen" (lata 1892-94), widoki Londynu (lata 1899-1904) i Wenecji (rok 1908), "Nenufary" (od 1905 roku) - malowane drobnymi p

     Francisco Goya y Lucientes (1746 - 1828) - to hiszpański malarz i grafik, jeden z najwybitniejszych twórców przełomu XVIII i XIX wieku.  W 1792 roku choroba spowodowała u niego trwałą głuchotę.     W 1773 roku osiadł w Madrycie, a w 1786 został mianowany malarzem królewskim, by w 1799 roku zostać pierwszym malarzem nadwornym.  W 1824 roku osiadł w Bordeaux.       Tworzył kompozycje rokokowe o tematyce rodzajowej - od roku 1776 projekty arrasów dla manufaktury królewskiej (nie cierpiał tego zajęcia; uważał, że to nie przystoi nadwornemu malarzowi i tym samym marnuje talent na głupstwa), freski o tematyce religijnej - w katedrze w Saragossie (lata 1771-72), freski o tematyce symbolicznej i fantastyczno-demonicznej - w jego domu w Madrycie (zwanym Quinta del Sordo, lata 1820-22), a także obrazy sztalugowe, portrety, sceny rodzajowe, obrazy o tematyce walki narodu hiszpańskiego z wojskami Napoleona I oraz cykle graficzne - "Los Caprichos" - będące wyrazem postępowych pogląd

     Marcello Bacciarelli (1731 - 1818) - malarz włoski, nadworny malarz Stanisława Augusta Poniatowskiego.     Wszechstronnie wykształcony odbył studia w Rzymie. W roku 1750 przebywał i tworzył w Dreźnie, w latach 1756-63 w Warszawie, zaś w latach 1764-65 przebywał na dworze cesarskim w Wiedniu. W roku 1765 został mianowany profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. Rok później wrócił do Warszawy i został już na stałe.      W Warszawie otrzymał indygenat polski i tytuł "pierwszego malarza nadwornego". Został kierownikiem Malarni na Zamku Królewskim, generalnym dyrektorem budowli królewskich i głównym realizatorem polityki artystycznej Stanisława Augusta Poniatowskiego. Był członkiem akademii włoskiej, niemieckiej i austriackiej, a od 1808 roku także członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie. Od 1817 roku działał jako profesor Oddziału Sztuk Pięknych Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego.      Jego malarstwo opierało się na tradycjach baroku i rokoka, połączonyc