kartka z historii

     Poza Niemcami do krwawych wojen religijnych dochodziło w 2. połowie XVI wieku we Francji i w Niderlandach.     We Francji na czele zwalczających się katolików i zwolenników nauki Kalwina - zwanych hugenotami - stanęły dwie rywalizujące ze sobą gałęzie rodu królewskiego. I tak panujący ród Walezjuszy popierał katolików, zaś ich krewni Burbonowie hugenotów. Jak łatwo się domyślić, doprowadziło to do okrutnych rzezi, z których szczególnie jedna przeszła do historii. Chodzi oczywiście o paryską Noc Świętego Bartłomieja, z 23 na 24 sierpnia 1572 roku, kiedy to zamordowano około 3 tysięcy hugenotów.     W przeciwieństwie do innych krajów, kościół katolicki we Francji był od XIV wieku uzależniony od króla. Oznaczało to, że to właśnie monarcha dysponował dobrami kościelnymi i decydował o obsadzie wyższych stanowisk kościelnych. Z związku z powyższym nie potrzebował występować przeciwko kościołowi, żeby umocnić swoją władzę w państwie. Francuscy królowie byli przeciwnikami "nowinek&qu

Żył w latach 1854 - 1891.      Jego życie było naznaczone buntem przeciwko więzom, jakie narzucała mu małomiasteczkowa moralność środowiska, w którym się wychował. Jego młodość znaczyły ucieczki z domu, włóczęga, a także fascynacja poezją. Wiersze, które napisał będąc nastolatkiem, wywarły duży wpływ na lirykę francuską.      Jego znajomość z Verlaine miała dramatyczny przebieg. Ten wiele lat później wydał "Iluminacje" Rimbaud, czyli interesującą prozę poetycką. W wieku 19 lat pisarz tworzy swoje ostanie dzieło, tj. "Sezon w piekle", w którym to opisuje swoje życie, a także szydzi z europejskiego społeczeństwa. Pożegnawszy się z karierą poety, rozpoczął wędrówkę po świecie. Pracował m.in. jako nauczyciel, robotnik, nadzorca w kamieniołomach. Handlował też kością słoniową, a podobno nawet bronią i czarnymi niewolnikami.

Żył w latach 1844 - 1896. Francuski poeta, którego życie świadczyło o rozdarciu pomiędzy potrzebą spokoju a próbami wyrwania się ze znienawidzonej stabilizacji i poszukiwaniem mocnych wrażeń.     Swoim postępowaniem manifestował niezależność artysty od norm obyczajowych. Szokował opinię publiczną. Do legendy przeszła jego ekscentryczna przyjaźń z młodym poetą, Jeanem Arthurem Rimbaudem, zakończona dramatyczną kłótnią i postrzeleniem tego drugiego. Verlaine trafił do więzienia, gdzie przeżył nawrócenie na wiarę katolicką i odrodzenie wewnętrzne. Potem przez kilka lat pracował w zawodzie pedagoga, poszukując wewnętrznego spokoju.  Mimo wszystko wrócił jednak do alkoholu i dawnego trybu życia. Umarł w biedzie i samotności, wyniszczony nałogami i chorobami.      Jeszcze za życia cieszył się rosnącą sławą poetycką, także poza granicami Francji. Skupiał wokół siebie francuskich artystów dekadentów, którzy uważali go za swojego mistrza i nadali mu tytuł "Księcia Poetów".     Jego ut

Żył w latach 1821 - 1867. To poeta francuski, prekursor symbolizmu i autor "Kwiatów zła" - jednego z najważniejszych w XIX wieku tomów poezji.  Była to poezja, która oburzała, szokowała, a także przerażała współczesnych artyście, lecz jednocześnie wywarła duży wpływ na późniejszą literaturę europejską.     Pisarz prowokował także swoim stylem życia - wywoływał skandale, przepuszczał majątek wśród biednej bohemy paryskiej, ekstrawagancko się ubierał (czerń i różowe rękawiczki).     Poza tworzeniem zajmował się również krytyką literacką i krytyką sztuki.

      Żył w latach 1905 - 1980. To francuski filozof, krytyk literacki, dramaturg oraz pisarz.     Był najważniejszym przedstawicielem egzystencjalizmu we Francji. Związany z polityczną lewicą (z partią komunistyczną). W swym głównym dziele - "Istnienie i niebyt" - nawiązywał do fenomenologii Husserla, ateizmu Nietzsche i myśli Heideggera. Jego poglądy zapoczątkowały w końcu lat 40. europejską modę intelektualną i obyczajową właśnie na egzystencjalizm.     W 1964 roku przyznano mu literacką Nagrodę Nobla, jednak Sartre odmówił jej przyjęcia.

Żył w latach 1868 - 1927. To eseista, poeta, dramaturg i powieściopisarz. Jeden z czołowych twórców Młodej Polski.     Jego wyjazd na studia do Niemiec przedłużył się do 7 lat. W języku niemieckim napisał swoje najlepsze utwory: eseje filozoficzne - "Chopin i Nietzsche", "Z psychologii jednostki twórczej", powieści - "Synowie ziemi", "Homo sapiens", "Dzieci szatana". Nazwany przez Augusta Strindberga (szwedzkiego pisarza, autora dramatów) genialnym Polakiem, odegrał istotną rolę w tak niemieckim, jak i polskim modernizmie. To on swoją osobowością oraz ekscentrycznym stylem życia nadał ton najpierw berlińskiej, a później krakowskiej bohemie. Był najbardziej konsekwentnym przedstawicielem nurtu dekadenckiego. Gloryfikował cierpienie, zaś upojenie traktował jako jedyny środek przynoszący chwilową ulgę, ukojenie. Licznie romansował, wywoływał towarzyskie skandale.      W 1898 roku przyjechał do Krakowa, gdzie redagował "Życie" prz

Żył w latach 1838 - 1897.      Był synem powstańca z 1830 roku. Sam również uczestniczył w powstaniu styczniowym, a po jego upadku musiał uciekać za granicę. Refleksje popowstaniowe zamieścił w poemacie "Sen grobów". Po zagranicznej tułaczce i ukończeniu studiów medycznych oraz prawniczych w Paryżu, osiadł w Krakowie, gdzie z sukcesem zajął się interesami i pracą społeczną - m.in. utworzył Towarzystwo Szkoły Ludowej.      Nie miał szczęścia w miłości. Pierwsza ukochana odrzuciła jego oświadczyny, zaś żona zmarła po roku małżeństwa, zostawiając mu syna. Z tego też powodu często piał o niespełnionych uczuciach.      Swoje refleksje natury filozoficznej zawarł w m.in. cyklu wierszy inspirowanych przyroda tatrzańską - "W Tatrach" oraz w cyklu sonetów "Nad głębiami".

Żyła w latach 1842 - 1910. Poetka, nowelistka, publicystka oraz tłumaczka.      Ukończyła pensję sakramentek w Warszawie, gdzie zaprzyjaźniła się z Elizą Orzeszkową. Niedługo potem wyszła za mąż za ziemianina i zamieszkała w jego majątku. Pomimo licznych obowiązków domowych, problemów finansowych i politycznych, związanych z uczestnictwem męża w powstaniu styczniowym, pisarka intensywnie się dokształcała, a także pisała wiersze. Po 10 latach małżeństwa rzuciła męża i wraz z sześciorgiem dzieci przeniosła się do Warszawy, gdzie przyszło jej żyć w trudnych warunkach, zarabiając korepetycjami i publikacjami. Znajdowała jednak czas na pracę społeczną i konspiracyjną - m.in. zajmowała się więźniami politycznymi i kryminalnymi, uczestniczyła w akcjach charytatywnych i patriotycznych, zorganizowała nawet protest przeciw prześladowaniu polskich dzieci we Wrześni, jednak przede wszystkim pisała.      Konopnicka wydała kilka zbiorów poezji - np. "Z łąk i pól", "Wieczorne pieśni&qu