kartka z historii

Żył w latach 1885 - 1939. Pseudonim Witkacy.     Był synem Stanisława Witkiewicza malarza, krytyka i pisarza. Urodził się w Warszawie, a jego rodzicami chrzestnymi byli słynna aktorka Helena Modrzejewska i góralski bajarz Sabała. Zgodnie z programem wychowawczym ojca - przeciwnika tradycyjnej edukacji - młody Witkiewicz uczył się w domu. Od najmłodszych lat rozwijał swoje zainteresowanie sztuką i filozofią.       W młodości przeżył niespełnioną miłość do wielkiej aktorki Ireny Solskiej oraz samobójczą śmierć narzeczonej, Jadwigi Janczewskiej. Zapomnienia o tych wydarzeniach szukał w wyprawie naukowej ze znanym antropologiem Bronisławem Malinowskim do Australii, przerwanej wybuchem I wojny światowej. Witkiewicz, jako poddany carski, wstąpił do szkoły oficerskiej w Petersburgu. Był na froncie. Przeżył również rewolucję 1917 roku w Rosji, a po powrocie do kraju w 1918 roku mieszkał na przemian w Warszawie i Zakopanem, gdzie działał jako filozof, krytyk nowej sztuki, portrecista, teoretyk

Żyła w latach 1895 - 1989.      Ta powieściopisarka i eseistka urodziła się w Rosji, w rodzinie inteligenckiej. Jej matka była skrzypaczką, a ojciec nauczycielem. Od 1900 roku mieszkała w kraju - najpierw w Warszawie, a potem we Włocławku. Łączyła studia muzyczne na kierunku śpiew z filologicznymi, tj. literaturą francuską i polonistyką. Występowała z koncertami, zajmowała się przekładami z języka francuskiego, pracowała w polskim Pen Clubie.     W 1926 roku otrzymała nagrodę za jedno z opowiadań opublikowanych w tomie "Przymierze z dzieckiem" i ostatecznie zrezygnowała ze śpiewania na rzecz pisania.      W czasie II wojny światowej przebywała w Paryżu i Londynie, gdzie w latach 1940-55 kierowała polskim oddziałem Pen Clubu. W 1956 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Współpracowała z Radiem Wolna Europa i wykładała literaturę polską na uniwersytecie w Chicago. W latach 60. przyjeżdżała do kraju, powróciła na stałe w 1968 roku i osiadła w swym wybudowanym jeszcze przed woj

Żyła w latach 1889 - 1965. Była poetką, publicystką, nowelistką i autorką dramatów.     Odbyła studia przyrodnicze i społeczne - socjologia, filozofia - w Brukseli i Lozannie. Po powrocie do kraju związała się z ruchem spółdzielczym i krzewiła jego idee również w 20-leciu międzywojennym. W czasie I wojny światowej i po odzyskaniu niepodległości prowadziła aktywną działalność społeczno-polityczną. Brała m.in. czynny udział w organizowaniu oświaty ludowej i robotniczej. Jako działaczka Związku Zawodowego Literatów Polskich i Pen Clubu uczestniczyła w licznych akcjach protestacyjnych w obronie swobód obywatelskich i praw człowieka.       W czasie II wojny światowej zajmowała się konspiracyjną działalnością kulturalną. W 1964 roku była jednym z sygnatariuszy "Listu 34", skierowanego do władz PRL w obronie wolności słowa.     Opublikowała kilka tomów opowiadań - m.in. "Uśmiech dzieciństwa", "Ludzie stamtąd", "Znaki życia", "Gwiazda zaranna",

Żyła w latach 1884 - 1954. To autorka powieści i dramatów, a także publicystka.     Dorastała w środowisku intelektualistów. Jej ojciec był wybitnym uczonym, geografem i publicystą, zaś matka - autorką podręczników szkolnych do geografii. Po ukończeniu pensji w Warszawie uczęszczała na wykłady Uniwersytetu Latającego - początkowo były to tajne kursy samokształceniowe, a od roku 1885 nielegalna szkoła wyższa przekształcona w latach 1905/06 w jawnie działające Towarzystwo Kursów i Nauk.     W 1904 roku Nałkowska wydała pierwszy tom opowiadań - "Lodowe pola". W ciągu 50 lat opublikowała ponad 20 tomów powieści i małych form prozatorskich, jak również 3 dramaty. Współdziałała przy tworzeniu Związku Zawodowego Literatów Polskich i polskiego oddziału Pen Club - czyli międzynarodowej organizacji pisarzy założonej w 1922 roku w Londynie (polski oddział powstał 2 lata później z inicjatywy Stefana Żeromskiego). Nałkowska przez pewien czas pełniła funkcję prezesa albo wiceprezesa obu ty

Żył w latach 1903 - 1939. Był poetą, dramaturgiem i tłumaczem, przedstawicielem tak zwanej drugiej awangardy 20-lecia międzywojennego.     Po studiach pedagogicznych, przerwanych udziałem w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, mieszkał w rodzinnym Lublinie. Pracował jako nauczyciel i był związany z miejscową grupą poetycką skupioną wokół czasopisma "Reflektor". Od 1933 roku mieszkał w Warszawie, gdzie współpracował z licznymi czasopismami literackimi. Wraz z krytykiem literackim Ludwikiem Fryde założył kwartalnik "Pióro" i skupiał wokół siebie grono młodych poetów z kręgów awangardy. Wydawał też serię "Arkuszy Poetyckich", chcąc umożliwić debiuty poetom pozawarszawskim.      Po wybuchu wojny ewakuował się do Lublina i tam zginął w czasie nalotu bombowego.      Czechowicz opublikował 7 zbiorów wierszy, wiersze dla dzieci, przekłady poezji, sporo artykułów, poetyckich jednoaktówek oraz słuchowisk radiowych.

Żył w latach 1905 - 1953.      Urodził się i z przerwami mieszkał w Warszawie. Współpracował z satyrycznym tygodnikiem "Cyrulik Warszawski" oraz ze "Skamandrem", a później również z "Prosto z Mostu". Przyłączył się do grupy literackiej Kwadryga, która przyciągnęła go klimatem cyganerii, ale stworzył własną odmianę liryki, niepodporządkowaną żadnym programom ani tym bardziej kierunkom artystycznym.      W jego poezji mieszają się ze sobą żart, groteska, absurd. W okresie współpracy z pismem "Prosto z Mostu" pisarz pisał satyryczne wiersze polityczne - m.in. "Zima z wypisów szkolnych", "Skumbrie w tomacie", krytykujące sanacyjną rzeczywistość. Po wojnie, którą spędził w niewoli, mieszkał głównie w Warszawie. A miejscem, w którym często przebywał i pisał, była leśniczówka Pranie nad Jeziorem Nidzkim i tam też znajdują się pamiątki po poecie.      W powojennym okresie twórczości współpracował z tygodnikami "Przekrój", &q