Stanisław Ignacy Witkiewicz
Był synem Stanisława Witkiewicza malarza, krytyka i pisarza. Urodził się w Warszawie, a jego rodzicami chrzestnymi byli słynna aktorka Helena Modrzejewska i góralski bajarz Sabała. Zgodnie z programem wychowawczym ojca - przeciwnika tradycyjnej edukacji - młody Witkiewicz uczył się w domu. Od najmłodszych lat rozwijał swoje zainteresowanie sztuką i filozofią.
W młodości przeżył niespełnioną miłość do wielkiej aktorki Ireny Solskiej oraz samobójczą śmierć narzeczonej, Jadwigi Janczewskiej. Zapomnienia o tych wydarzeniach szukał w wyprawie naukowej ze znanym antropologiem Bronisławem Malinowskim do Australii, przerwanej wybuchem I wojny światowej. Witkiewicz, jako poddany carski, wstąpił do szkoły oficerskiej w Petersburgu. Był na froncie. Przeżył również rewolucję 1917 roku w Rosji, a po powrocie do kraju w 1918 roku mieszkał na przemian w Warszawie i Zakopanem, gdzie działał jako filozof, krytyk nowej sztuki, portrecista, teoretyk nowego teatru, dramaturg i powieściopisarz. Uważając się przede wszystkim za malarza, związał się z krakowskimi formistami (awangardowe ugrupowanie artystyczne założone w 1917 roku właśnie w Krakowie), którzy cenili pierwotność, spontaniczność oraz bronili subiektywizmu twórcy.
Swoje teorie na temat malarstwa i teatru wyraził w książkach "Nowe formy w malarstwie", "Szkice estetyczne", "Teatr. Wstęp do teorii czystej formy w teatrze".
Napisał 36 dramatów, z których znaleziono i opublikowano 21. Najbardziej znane to: "Szewcy", "Oni", "Matka", "w małym dworku", "Wariat i zakonnica", "Tumor Mózgowicz". Pisał również powieści, w których widoczna jest problematyka katastroficzna - "Pożegnanie jesieni", "Nienasycenie", niedokończone "Jedyne wyjście".
W 1939 roku, dzień po napaści Związku Radzieckiego na Polskę, popełnił samobójstwo.
Komentarze
Prześlij komentarz