Michał Anioł (Michelangelo) Buonarroti

     Żył w latach 1475 - 1564. To bodajże najsłynniejszy artysta renesansu. Był malarzem, rzeźbiarzem, architektem i poetą, ale sam uważał się przede wszystkim za rzeźbiarza. Jeszcze za życia określano go mianem "boski".

    Dzięki opiece Medyceuszy mógł studiować dzieła greckich i rzymskich mistrzów, zebrane w ich kolekcji. Uważne obserwacje oraz badania anatomiczne pozwoliły mu po mistrzowsku przedstawiać ludzkie ciało w licznych rzeźbach, jak np. 3-krotnie przewyższający wzrostem człowieka Dawid (rzeźbił go w latach 1501-04), Mojżesz, Jeńcy. Swoje rzeźby artysta wykuwał w marmurze kararyjskim, w którym - jak sam twierdził - rzeźby są uwięzione, a on usuwa jedynie nadmiar skrywającego je kamienia. 

    Pierwszym dziełem, które przyniosło mu sławę była Pieta - tzw. Pieta Watykańska w Bazylice św. Piotra w Watykanie. Wykonał też wiele rzeźb i malowideł na zlecenie rady miejskiej Florencji (wraz z Leonardo da Vinci stworzył freski dla ratusza), a na życzenie papieża Juliusza II udekorował freskami Kaplicę Sykstyńską (lata 1508-12). Freski te - inspirowane tematyką biblijną - są uważane za jedno z największych arcydzieł sztuki w dziejach ludzkości. Malował je przez kilka lat w wielkim trudzie, siedząc w niewygodnej pozycji wysoko na rusztowaniach. Od roku 1547 pełnił funkcję głównego architekta Bazyliki św. Piotra.

    Pod koniec życia artysta nabrał do sztuki dystansu, widząc w niej "bóstwo" i "samowładcę".