Giovanni Boccaccio

     Żył w latach 1313 - 1375. Urodził się w rodzinie florenckiego kupca. Miał iść w ślady ojca i również zostać kupcem, ale nic z tego nie wyszło. Pobyt na królewskim dworze Andegawenów w Neapolu sprawił, że stał się dyplomatą i zręcznym politykiem, którego rodzima Florencja wysyłała z niejedną misją.

    Od wczesnej młodości pisał wiersze i utwory prozą. Te pierwsze miał podobno wrzucić w ogień, gdy przeczytał poezje Petrarki. Nawet poznał autora Sonetów do Laury, z którym się zaprzyjaźnił. 

strona z pierwszego ilustrowanego wydania Dekamerona, 1492

    Sławę przyniósł mu wydany w 1353 roku Dekameron, czyli "księgi dziesięciu dni". Sto opowiadań podzielono na 10 "dni", z których każdy liczy po 10 utworów. Narratorami jest 7 panien i 3 młodzieńców, którzy czas wielkiej zarazy roku 1348 spędzają w podflorenckiej willi na opowiadaniu rozmaitych historii, aby zapomnieć o niosącej śmierć epidemii. To realistycznie oddany obraz życia i obyczajowości północnych Włoch w XVI wieku.

    Utwór ten to wyraźny krok naprzód w rozwoju języka włoskiego i europejskiej noweli, jednak miano humanisty Boccaccio uzyskał za pisane później łacińskie traktaty.

    Mimo sławy, którą osiągnął za życia, zmarł w zapomnieniu, niecały rok po śmierci swojego przyjaciela Petrarki. 


Komentarze

popularne posty

Społeczeństwo Rzymu

Niektóre dynastie królewskie

Organa władzy w Atenach i Sparcie

Amerykańscy prezydenci

Młoda Polska