Święty Franciszek

     Urodził się w Asyżu około roku 1181 w rodzinie bogatego kupca. W młodości pędził beztroskie życie na ucztach i zabawach, trwoniąc majątek rodziców. A kiedy zapragnął sławy rycerskiej, wziął udział w wyprawie krzyżowej. Jednak już na samym początku, pod wpływem objawień i spotkań z trędowatymi, nawrócił się. Miał wtedy 25 lat.

Pomimo gniewu ojca sprzedał dom i rozdał majątek ubogim. Wyrzekł się też wszystkich dóbr i przywdział szaty pustelnika. Założył zakon oparty na wiernym naśladowaniu Chrystusa poprzez dobrowolne ubóstwo, pokorę oraz braterstwo ze wszystkimi potrzebującymi. Organizował misje zagraniczne, a sam apostołując, podróżował po kraju na osiołku. Głosił miłość i pojednanie. Nikomu nie odmawiał pomocy, opiekował się chorymi, a na zaczepki odpowiadał dobrym słowem. Podobno, gdy ludzie nie chcieli słuchać jego pouczeń, głosił kazanie do ptaków. Uczył kochać całą przyrodę. 

    Gromadzenie się wokół Franciszka tłumu biedaków niepokoiło władze kościelne. Franciszek udał się jednak do papieża Innocentego III i wprost od niego uzyskał pozwolenie na założenie nowego zakonu, opartego na zasadzie bezwzględnego ubóstwa. W czasie jednej z wypraw krzyżowych pojechał do Egiptu, aby tam dobrym słowem namówić muzułmanów do pojednania z chrześcijanami. Wprawdzie sułtan Egiptu nie posłuchał go, ale potraktował z wielkim szacunkiem. 

    Chory, cierpiący i niema niedowidzący ułożył "Pochwałę stworzenia (Pieśń słoneczną)". 

    Zmarł w 1226 roku w Asyżu. Dwa lata później został kanonizowany.

    Zasługą św. Franciszka i franciszkanów było wprowadzenie nowych form pobożności, łatwo zrozumiałych dla prostych ludzi. Jedną z nich było urządzanie żłobków gwiazdkowych. W noc wigilijną 1223 roku św. Franciszek odprawił w lesie mszę, na którą zaprosił pasterzy z okolicy.