Mikołaj Rej
Żył w latach 1505 - 1569. Nazywany "ojcem literatury polskiej" był poetą, prozaikiem, dramatopisarzem i literackim samoukiem. Ten zamożny szlachcic zdobył uznanie i rozgłos nie poprzez wykształcenie, ale przez ogromną aktywność polityczną i ogładę towarzyską. Bywalec sejmów i sejmików, protestant (został wybrany na posła przez katolicką szlachtę), miłośnik polowań, idealny kompan oraz towarzysz dyskusji i zabaw, większą część życia spędził w swym majątku rodzinnym na Rusi. Nigdy nie opuścił granic Rzeczypospolitej.
Mikołaj Rej pisał po polsku. I to dużo. W "Krótkiej rozprawie między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem" z roku 1543, "Źwierzyńcu" z roku 1562, przedstawił społeczno-obyczajowy portret czasów złotego wieku, zaś w "Wizerunku własnym żywota człowieka poćciwego" z roku 1558 i "Źwierciadle" z roku 1568, postulował ideał szlachcica zacnego i skromnego.
Pisał pieśni religijne, utwory dramatyczne i dialogi.
Rej bardzo poważnie traktował rolę pisarza, chciał uczyć oraz bawić. To ostanie można ocenić czytając "Figliki" - część "Źwierzyńca" - dosadne i zarazem komiczne opowiastki.
Jest autorem słynnych już słów: "Niechaj to narodowe wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają".
Komentarze
Prześlij komentarz