kartka z historii

     Nazwa kubizm wywodzi się z francuskiego le cube - sześcian. Ten kierunek w malarstwie i rzeźbie został zapoczątkowany we Francji przez Pablo Picasso i Georges Braque. Inny z kubistów - Fernand Leger - zafascynowany maszynami odtwarzał rzeczywistość sprowadzoną do prostych, geometrycznych figur połączonych niczym części urządzenia. Picasso - Panny z Avignon Istotą tego nurtu było ukazywanie wszystkich płaszczyzn przedmiotów oraz postaci wraz z profilami, a więc tym samym zerwano z zasadami perspektywy. To oglądający miał zbudować w swojej wyobraźni trójwymiarowy wizerunek przedstawianej rzeczy albo osoby. Obrazy kubistów charakteryzuje rozbicie przedmiotu na poszczególne bryłowate partie, a także - wspomniana już - nowa koncepcja przestrzeni. Często ich obrazy przybierały formy wariacji na temat obranego motywu.   Tendencje kubizmu można znaleźć również w literaturze. Kubizm poetycki charakteryzował się odrzuceniem tradycyjnych reguł rozwijania wypowiedzi, luźnym zestawieniem elem

     Za prekursora sztuki abstrakcyjnej uważa się rosyjskiego malarza Wassily Kandinsky, związanego z grupą Blaue Reiter. Malarz szczególną rolę przypisywał kolorom, które symbolizowały nie tylko stan duszy, ale także - jego zdaniem - odpowiadały dźwiękom muzycznym.     Malarstwo abstrakcyjne radykalnie zerwało z zasadą przedstawiania figuratywnego (czyli takiego, które odzwierciedlało ludzi, zwierzęta i przedmioty takimi, jakimi są, w ich realnych kształtach) na rzecz autonomicznych kompozycji barw i form. W większości przypadków tego typu malarstwo pozostawało i w zasadzie nadal pozostaje niezrozumiałe przez część społeczeństwa (złośliwie pisząc: ot, niespójna kompozycja kolorów i kresek).  przedstawiciele: Kandinsky, Paul Klee, Piet Mondrian S. Dali "Trwałość pamięci" Surrealizm narodził się jako ruch literacki w Paryżu w roku 1924. André Breton, który opublikował "manifest surrealizmu", głosił całkowitą wolność wyobraźni i podkreślał znaczenie podświadomości

     W 1916 roku w Szwajcarii, w której schroniła się grupa artystów, narodził się nowy nurt w sztuce - dadaizm. Jego przedstawiciele kładli nacisk na to, co pozbawione logiki i sensu, absurdalne. Nie wytworzyli żadnego obowiązującego stylu.      Najwybitniejszym przedstawicielem był Marcel Duchamp, który uważał, że wszystkie przedmioty codziennego użytku, odpowiednio ze sobą zestawione, tworzą dzieło sztuki. Przykładem tego było koło rowerowe umocowane na taborecie i pisuar opatrzony tytułem "Fontanna".       Obrazy Henri Matisse, André Deraina i Maurice Vlamincka pokazywane na wystawie w Paryżu w roku 1906 wywołały oburzenie krytyki, która określiła malarzy mianem  fauves , co też dało nazwę nowemu kierunkowi.     Fowizm charakteryzuje się silną ekspresją, płaską kompozycją, ostrymi kontrastami kolorów (np. czerwone niebo, niebiescy ludzie, żółta rzeka), rysunkiem często graniczącym z deformacją.      Fowiści twierdzili, że: "każda generacja musi sztukę rozpoczynać na

     Nurt ten pojawił się około roku 1895 i głosił zamiłowanie do płynnych, falistych linii, dekoracji ornamentów (stylizowane motywy roślinne i zwierzęce) oraz jasnej kolorystyki. Był opozycją zarówno do impresjonizmu, jak i akademizmu. Zakładał równość poszczególnych dziedzin sztuki, przy czym preferował rzemiosła artystyczne, jak np. meblarstwo.      Symbolem secesji stała się nocna lampka, projektowana przez wielu artystów tamtej epoki. Ośrodkami z kolei były Berlin, Monachium i Wiedeń.      Malarstwo nawiązywało do symbolizmu, a w Polsce w stylu secesyjnym tworzyli artyści związani z kręgiem Młodej Polski. malarze: Mehoffer, Wyspiański, Klimt, Mucha Mucha - plakat do przedstawienia  Księżniczka Hiacynta , 1911

     Już pod koniec XVIII wieku pojawił się nowy nurt - romantyzm - będący w opozycji do klasycyzmu. Przeciwstawiał uczucia nauce i rozumowi.      Zmianom uległy m.in. techniki malarskie, a w miejscu mitologiczno-klasycznego zestawu motywów pojawiły się odniesienia do spraw bieżących, ale też historycznych, ludowych. Zainteresowano się orientem. Dominującą rolę zaczął odgrywać pejzaż, a artyści wreszcie wyszli z pracowni i malowali w plenerze. Zaczął się liczyć realizm, autentyczność, impresyjność i oczywiście emocje.      Jednym z haseł stały się słowa Williama Turnera: "maluję nie to, co wiem, ale to, co widzę".      Artystyczną stolicą XIX-wiecznej Europy był Paryż, do którego zjeżdżali artyści z całego świata. W malarstwie wciąż dominował konserwatyzm akademicki, kładący nacisk na precyzję i dokładną obserwację. Nie wszyscy jednak twórcy zgadzali się z tymi wytycznymi. Jednym z nowatorów był Eugène Delacroix, którego pociągały intensywne barwy, ruch oraz dynamika.  Z kole

     Jak za czasów Wazów, także teraz Warszawa oddziaływała kulturalnie na resztę kraju. Oprócz budowli królewskich powstawały pałace magnackie i okazałe kamienice zamożnego mieszczaństwa, ale to nie wszystko. Porządkowano place, brukowano ulice i stawiano latarnie, a do tego poprawił się stan sanitarny samego miasta. A ponieważ szybko wzrastała liczba mieszkańców, Warszawa wchłaniała okoliczne wioski i tym samym wreszcie zaczynała przypominać europejskie miasto.      Wiele zmian na polu nauki i kultury to osobista zasługa Stanisława Augusta Poniatowskiego. Śladami króla szli niektórzy ówcześni magnaci jak Adam Kazimierz Czartoryski. Nowe prądy docierały do Rzeczypospolitej z Francji, a równolegle z działalnością architektoniczną - skupioną wokół dworu - rozwijał się nurt mieszczański. I tak z inicjatywy bogatych mieszczan powstawały domy bankierskie i handlowe, kamienice czynszowe, hotele. A na potrzeby coraz liczniejszych instytucji powstawały budynki użyteczności publicznej: bibliot