Dadaizm i fowizm
W 1916 roku w Szwajcarii, w której schroniła się grupa artystów, narodził się nowy nurt w sztuce - dadaizm. Jego przedstawiciele kładli nacisk na to, co pozbawione logiki i sensu, absurdalne. Nie wytworzyli żadnego obowiązującego stylu.
Najwybitniejszym przedstawicielem był Marcel Duchamp, który uważał, że wszystkie przedmioty codziennego użytku, odpowiednio ze sobą zestawione, tworzą dzieło sztuki. Przykładem tego było koło rowerowe umocowane na taborecie i pisuar opatrzony tytułem "Fontanna".
Obrazy Henri Matisse, André Deraina i Maurice Vlamincka pokazywane na wystawie w Paryżu w roku 1906 wywołały oburzenie krytyki, która określiła malarzy mianem fauves, co też dało nazwę nowemu kierunkowi.
Fowizm charakteryzuje się silną ekspresją, płaską kompozycją, ostrymi kontrastami kolorów (np. czerwone niebo, niebiescy ludzie, żółta rzeka), rysunkiem często graniczącym z deformacją.
Fowiści twierdzili, że: "każda generacja musi sztukę rozpoczynać na nowo".
Komentarze
Prześlij komentarz