Stanisław Przybyszewski
Żył w latach 1868 - 1927. To eseista, poeta, dramaturg i powieściopisarz. Jeden z czołowych twórców Młodej Polski.
Jego wyjazd na studia do Niemiec przedłużył się do 7 lat. W języku niemieckim napisał swoje najlepsze utwory: eseje filozoficzne - "Chopin i Nietzsche", "Z psychologii jednostki twórczej", powieści - "Synowie ziemi", "Homo sapiens", "Dzieci szatana". Nazwany przez Augusta Strindberga (szwedzkiego pisarza, autora dramatów) genialnym Polakiem, odegrał istotną rolę w tak niemieckim, jak i polskim modernizmie. To on swoją osobowością oraz ekscentrycznym stylem życia nadał ton najpierw berlińskiej, a później krakowskiej bohemie. Był najbardziej konsekwentnym przedstawicielem nurtu dekadenckiego. Gloryfikował cierpienie, zaś upojenie traktował jako jedyny środek przynoszący chwilową ulgę, ukojenie. Licznie romansował, wywoływał towarzyskie skandale.
W 1898 roku przyjechał do Krakowa, gdzie redagował "Życie" przy artystycznej współpracy Stanisława Wyspiańskiego. Tutaj też ogłosił swoje artystyczne poglądy w manifeście "Confiteor" i innych artykułach.
Tematem jego powieści i dramatów jest konflikt twórczej jednostki z destrukcyjnym otoczeniem oraz erotyka, traktowana jako siła kosmiczna.
Jego inne znane utwory to "Złote runo" i "Śnieg".
Komentarze
Prześlij komentarz