Maria Konopnicka
Żyła w latach 1842 - 1910. Poetka, nowelistka, publicystka oraz tłumaczka.
Ukończyła pensję sakramentek w Warszawie, gdzie zaprzyjaźniła się z Elizą Orzeszkową. Niedługo potem wyszła za mąż za ziemianina i zamieszkała w jego majątku. Pomimo licznych obowiązków domowych, problemów finansowych i politycznych, związanych z uczestnictwem męża w powstaniu styczniowym, pisarka intensywnie się dokształcała, a także pisała wiersze. Po 10 latach małżeństwa rzuciła męża i wraz z sześciorgiem dzieci przeniosła się do Warszawy, gdzie przyszło jej żyć w trudnych warunkach, zarabiając korepetycjami i publikacjami. Znajdowała jednak czas na pracę społeczną i konspiracyjną - m.in. zajmowała się więźniami politycznymi i kryminalnymi, uczestniczyła w akcjach charytatywnych i patriotycznych, zorganizowała nawet protest przeciw prześladowaniu polskich dzieci we Wrześni, jednak przede wszystkim pisała.
Konopnicka wydała kilka zbiorów poezji - np. "Z łąk i pól", "Wieczorne pieśni", "Na fujarce", epos chłopski - "Pan Balcer w Brazylii", książki dla dzieci - "Na jagody", "O krasnoludkach i sierotce Marysi", "O Janku Wędrowniczku", nowele - np. "Dym", "Nasza szkapa", "Mendel Gdański". Do tego doszły tłumaczenia z literatury obcej.
Pod koniec życia otrzymała w darze od społeczeństwa dworek w Żarnowcu.
Komentarze
Prześlij komentarz