Zygmunt Krasiński
Pochodził z rodziny arystokratycznej. Urodził się w Paryżu. Był synem chrzestnym Napoleona. Ojciec poety - Wincenty - generał napoleoński, przeszedł na służbę cara, którego uważał za prawowitego władcę Polski. Zygmunt studiował prawo najpierw w Warszawie, a potem w Genewie, dokąd wyjechał pod naciskiem ze strony ojca, potępiony przez kolegów za odmowę udziału w demonstracji patriotycznej. Pod wpływem ojca nie uczestniczył także w powstaniu listopadowym.
Całe dorosłe życie cierpiał na kompleks splamionego honoru i rozdarcie pomiędzy rodzinnymi tradycjami i lojalizmem ojca a romantyczną ideą walki o niepodległość. Postawy ojca nie akceptował, ale też nie podzielał radykalnych poglądów innych romantyków, które zagrażały jego warstwie społecznej.
Większość życia spędził za granicą. Przyjaźnił się ze Słowackim i Norwidem, stale podróżował, przeżywał burzliwe romanse z Joanną Bobrową i Delfiną Potocką, do tego interesował się mistycyzmem, snami i magnetyzmem. Zmuszony przez ojca, ożenił się w 1843 roku z Elizą Branicką.
Zmarł w Paryżu, po długoletniej chorobie oczu i serca.
Do jego głównych dzieł należą: utrzymane w biblijnej formie "Psalmy przyszłości" (lata 1845-48), poemat "Przedświt" z roku 1843 oraz dramaty: "Nie-Boska komedia" z roku 1835 i "Irydion" z roku 1836. Wartościowa jest także jego korespondencja. Krasiński zostawił po sobie 3500 listów, będących wzorem epistolografii romantycznej i dokumentem życia.
Krasiński wydał "Nie-Boską komedię" w Paryżu w roku 1835. Ze względu na ojca zrobił to anonimowo. Podobnie wydał też i inne utwory, jednak łatwo rozpoznano twórcę i dostrzeżono jego wielki talent. W "Nie-Boskiej komedii" podjął nurtujące go od dawna problemy, a także te, będące przyczyną jego osobistego dramatu, tj. przedstawił racje polityczne arystokracji i ludu, jak również własne poglądy na poezję.
Komentarze
Prześlij komentarz