Julian Ursyn Niemcewicz

Żył w latach około 1758 - 1841. Poeta i dramatopisarz, swoista "wyrocznia narodu" polskiego, a także wzór służby ojczyźnie oraz jeden z największych autorytetów moralnych epoki. 

    Wychowany w tradycjach patriotycznych, uczył się w Szkole Rycerskiej, a potem został adiutantem Adama Kazimierza Czartoryskiego, któremu towarzyszył w podróżach i działalności publicznej.

    Od 1788 roku jako poseł inflancki aktywnie uczestniczył w pracach sejmu, reprezentując stronnictwo reform. Służył krajowi również w sposób literacki, tj. wydawał "Gazetę Narodową i Obcą", pisał tragedie, komedie, bajki polityczne, jak również pamflety. W 1791 roku wystawił na scenie "Powrót posła" - komedię polityczną w 3 aktach. 

    Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej wyjechał do Wiednia, a następnie do Włoch, skąd powrócił w roku 1794, aby wziąć udział w powstaniu kościuszkowskim. Przez parę miesięcy pełnił nawet funkcję sekretarza Naczelnika. Po bitwie pod Maciejowicami trafił na 2 lata do twierdzy w Petersburgu. Do 1802 roku przebywał wraz z Kościuszką w Ameryce, a od 1807 roku służył krajowi jako sekretarz senatu. Ponadto wizytował szkoły, działał w Towarzystwie Przyjaciół Nauk, kierował Dyrekcją Rządową Teatru Narodowego oraz wyjeżdżał w misjach dyplomatycznych. Był członkiem władz powstańczych powstania listopadowego.

    W 1833 roku osiadł w Paryżu. Pisywał do prasy emigracyjnej i opracowywał pamiętniki. Jego pogrzeb w 1841 roku stał się manifestacją patriotyczną. 

    Z jego licznej twórczości największe znaczenie miały "Śpiewy historyczne".