Ignacy Krasicki
Żył w latach 1735 - 1801. To najwybitniejszy pisarz polskiego oświecenia i zarazem najwspanialszy reprezentant polskiego klasycyzmu, zwany już za życia "księciem poetów".
Po ukończeniu kolegium jezuickiego we Lwowie i seminarium w Warszawie studiował w Rzymie. Związany z królem Stanisławem Augustem i jego programem reform, wspierał je swoim autorytetem i talentem. Pełnił funkcję kapelana królewskiego, a jako biskup warmiński od roku 1766 otrzymał godność senatora i tytuł książęcy. Odtąd używał kryptonimu XBW - czyli książę biskup warmiński. Uczestniczył w "obiadach czwartkowych".
Po I rozbiorze Polski stał się poddanym króla Prus, Fryderyka II, ale kontynuował działania na rzecz reform w kraju. W 1795 roku został arcybiskupem gnieźnieńskim.
W latach 1765 - 67 redagował "Monitora" - pierwsze nowoczesne czasopismo społeczno-polityczne w Polsce. Pisał do "Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych", wydawał pismo "Co tydzień", współtworzył Towarzystwo Przyjaciół Nauk.
Bogata twórczość Krasickiego służyła celom dydaktycznym epoki, tj. rozwijał gatunek bajki i satyry, odnowił poemat heroikomiczny - "Monachomachia", wprowadził do literatury polskiej nowoczesną powieść - "Pan Podstoli", "Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki". Pisał też utwory sceniczne, opracował dwutomową encyklopedię, zajmował się też przekładami. W swoich utworach krytykował m.in. sarmatyzm, bezkrytyczną modę na cudzoziemszczyznę i różne ludzkie przywary.
Ostatnie lata życia poświęcił dziejom literatur europejskich.
Zmarł w Berlinie, a jego zwłoki w 1829 roku dzięki staraniom Juliana Ursyna Niemcewicza przeniesiono do katedry gnieźnieńskiej.
Komentarze
Prześlij komentarz