Jean Jacques Rousseau

    Żył w latach 1712 - 1778. To jeden z głównych reprezentantów sentymentalizmu w literaturze XVIII wieku.

    W młodości nauczał muzyki. Pracował w możnych domach, ale też wiódł żywot włóczęgi. W 1750 roku otrzymał nagrodę Akademii w Dijon odpowiadając przecząco na pytanie konkursowe: "Czy rozwój nauk i sztuk przyczynił się do naprawy obyczajów?". Jako zwolennik powrotu do natury kwestionował cywilizację i jej zdobycze. 4 lata później na kolejne pytanie Akademii odpowiedział manifestem "Rozprawa o nierówności społecznej", w którym uzasadniał, że własność prywatna jest przyczyną wszelkich nieszczęść ludzkości. Jego bezkompromisowość przyniosła mu sławę, lecz opuścili go też przyjaciele - encyklopedyści.

    W 1761 roku wydał powieść w listach "Nowa Heloiza", która była dosłownie rozchwytywana. Za traktat o wychowaniu "Emil", w którym sławił wolność i niezależność jednostki oraz "Umowę społeczną", którą rozpoczyna słynne zdanie - "Człowiek urodził się wolny, a wszędzie jest w okowach"., w 1762 roku został potępiony przez władze świeckie i kościelne, i zmuszony do opuszczenia Francji. Tułał się po Europie, aż wreszcie powrócił do kraju pod zmienionym nazwiskiem. Cierpiał przez chorobę psychiczną i manię prześladowczą.

    W ostatnich latach życia napisał autobiograficzne "Wyznania", a także "Dialogi" i "Marzenia samotnego wędrowca". 

    Budził kontrowersje. Uchodził za zgorzkniałego odludka, uczył jak wychowywać dzieci, a własne, choć nie bez poczucia winy, oddał do przytułku.

    Rousseau dowodził, że wszyscy ludzie z natury są wolni i równi, a państwo powstało w wyniku umowy społecznej, będącej dobrowolnym zrzeczeniem się przez społeczeństwo części swoich praw. Z tej przyczyny ustrojem zapewniającym prawidłowy rozwój społeczny miała być republika demokratyczna, oddająca władzę w ręce ludu.

 Rousseau o Rewolucji