Jarosław Iwaszkiewicz
Żył w latach 1894 - 1980. Poeta, prozaik, eseista, dramatopisarz, tłumacz i znawca muzyki. Najbardziej wszechstronny z "wielkiej piątki" poetów Skamandra.
Urodził się na Ukrainie. W Kijowie odbył studia prawnicze i muzyczne, tam też debiutował jako poeta. W 1918 roku przeniósł się do Warszawy i związał z grupą poetycką skupioną wokół pisma "Pro Arte et Studio". W okresie międzywojennym był niezwykle aktywny, tj. pisał, przez 2 lata pełnił funkcję sekretarza marszałka sejmu Macieja Rataja, pracował też w służbie dyplomatycznej, reprezentował Polskę na międzynarodowych kongresach intelektualistów. Po II wojnie światowej pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji społecznych i politycznych. Był m.in. wieloletnim redaktorem naczelnym miesięcznika "Twórczość" oraz prezesem Związku Literatów Polskich.
W ciągu 60 lat opublikował m.in. zbiory poezji - "Oktostychy", "Dionizje", "Muzyka wieczorem", "Księga dnia i księga nocy", "Śpiewnik włoski", "Powrót do Europy", "Lato 1932", "Warkocz jesieni", "Mapa pogody", powieści - "Czerwone tarcze", "Sława i chwała", opowiadania - "Ikar", "Kochankowie z Marony", "Młyn nad Utratą", "Młyn nad Lutynią", "Bitwa na równinie Sedgemoor", dramaty - "Kochankowie z Werony", "Lato w Nohant" oraz eseje o Bachu, Szymanowskim i Chopinie.
Jego utwory wielokrotnie ekranizowano.
Od roku 1928 do swojej śmierci mieszkał w Podkowie Leśnej pod Warszawą, w domu nazywanym Stawiskiem.
Komentarze
Prześlij komentarz