Jan Lechoń

Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Leszek Serafinowicz. Żył w latach 1899 - 1956.

    Wychowywany w rodzinie o silnych tradycjach patriotycznych miał opinię "cudownego dziecka". Potwierdził ją w wieku 13 lat, kiedy to wydał pierwszy zbiór wierszy, a 2 lata później następny. Mało tego, jego dramat wystawiono w teatrze zanim zdał maturę, a w czasie studiów polonistycznych zamieszczał recenzje i prace literackie w "Pro Arte et Studio". Występował w poetyckich wieczorach w kawiarni "Pod Pikadorem". Był jednym z głównych twórców Skamandra. 

    Jego najważniejsze tomiki poezji to "Karmazynowy poemat" wydany w 1920 roku i "Srebrne i czarne" z roku 1924. Lechoń zdobył również rozgłos jako autor satyr politycznych, zebranych w tomie "Rzeczpospolita Babińska. Śpiewy historyczne" z roku 1920. W latach późniejszych pracował w ambasadzie polskiej w Paryżu i mniej pisał. A kiedy po krótkiej wojennej tułaczce znalazł się w Ameryce, szybko stał się jednym z duchowych przywódców emigracji. Wydał wówczas zbiory poezji - w tym "Lutnia po Bekwarku" i "Aria z kurantem", a do tego eseje, studium "Mickiewicz". Przez kilka lat prowadził "Dziennik", wydany pośmiertnie w 3 tomach.

    Zakończył swoje życie samobójczym skokiem ze swojego pokoju na 10 piętrze hotelu Hudson w Nowym Jorku.


Komentarze

popularne posty

Społeczeństwo Rzymu

Niektóre dynastie królewskie

Organa władzy w Atenach i Sparcie

Amerykańscy prezydenci

Młoda Polska