Franz Kafka

Żył w latach 1883 - 1924. To austriacki pisarz, urodzony i mieszkający przez niemal całe życie w Pradze, w niemieckiej dzielnicy. 

    Z woli ojca, żydowskiego kupca, wybrał studia prawnicze (wcześniej była to chemia i germanistyka). Od młodości miał kompleksy związane ze swoim wyglądem, żydowskim pochodzeniem i zależnością od ojca. Ukojenie przyniosła mu literatura. To w niej odnalazł sens egzystencji i sposób na życie. Skromny i zarazem obowiązkowy urzędnik firmy ubezpieczeniowej, zapalony wędrowiec, dobry pływak i wioślarz, stopniowo, coraz bardziej poświęcał się pisaniu. W regularnie prowadzonych "Dziennikach" precyzował swoje powołanie, tj. ograniczać całą sferę życia do literatury, w niej nadawać kształt życiu wewnętrznemu, czynić ją narzędziem poznawania i kształtowania samego siebie. 

    Największym pragnieniem i jednocześnie tęsknotą Kafki było pisanie. To ono dawało mu poczucie szczęścia, jak również zawodu. Autor nie cenił wysoko swej twórczości. Nakazał przyjacielowi spalić rękopisy utworów, w większości niedokończonych. Jego przyjaciel - Max Brod - nie dotrzymał słowa i ocalił je. 

    W mrocznych i zarazem wieloznacznych opowiadaniach jak "Wyrok", "Przemiana", czy powieściach jak "Proces", "Ameryka" i "Zamek", Kafka ujawniał koszmar ludzkiej egzystencji. Sam mógł coś na ten temat powiedzieć. Do kompleksów dołączyły cierpienia wywołane gruźlicą krtani, depresje, poczucie obcości i niezrozumienia, samotność oraz problemy uczuciowe - dwukrotnie zrywał zaręczyny.

    Z jednej strony samotność była dla Kafki przekleństwem, a z drugiej wybawieniem. Tylko w samotności mógł bowiem pisać.