kartka z historii

Żyła w latach 1891 - 1945.     Ta poetka i dramatopisarka pochodziła z artystycznego rodu Kossaków. Była córką Wojciecha i wnuczką Juliusza - znanych malarzy batalistycznych oraz starszą siostrą Magdaleny Samozwaniec - pisarki satyrycznej.      Chociaż nie ukończyła żadnych szkół, staranna edukacja domowa oraz środowisko rodzinne pozwoliły jej bywać wśród elit kulturalnych epoki. Związała się m.in. z grupą poetycką Skamander.      Nazywana polską Safoną wydała 15 tomów poezji, w tym "Niebieskie migdały", "Różowa magia" i "Pocałunki", jak również kilka dramatów, spośród których najbardziej znany jest groteskowy utwór "Baba-Dziwo", będący satyrą na hitlerowski totalitaryzm.      Po dwóch nieudanych małżeństwach z Władysławem Bzowskim i Janem Gwalbertem Pawlikowskim poślubiła lotnika Stefana Jasnorzewskiego, z którym po wybuchu II wojny światowej opuściła Polskę. Nieuleczalnie chora, tęskniła za krajem. Umarła w Manchesterze w Anglii.

Żył w latach 1894 - 1980. Poeta, prozaik, eseista, dramatopisarz, tłumacz i znawca muzyki.  Najbardziej wszechstronny z "wielkiej piątki" poetów Skamandra.      Urodził się na Ukrainie. W Kijowie odbył studia prawnicze i muzyczne, tam też debiutował jako poeta. W 1918 roku przeniósł się do Warszawy i związał z grupą poetycką skupioną wokół pisma "Pro Arte et Studio". W okresie międzywojennym był niezwykle aktywny, tj. pisał, przez 2 lata pełnił funkcję sekretarza marszałka sejmu Macieja Rataja, pracował też w służbie dyplomatycznej, reprezentował Polskę na międzynarodowych kongresach intelektualistów. Po II wojnie światowej pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji społecznych i politycznych. Był m.in. wieloletnim redaktorem naczelnym miesięcznika "Twórczość" oraz prezesem Związku Literatów Polskich.     W ciągu 60 lat opublikował m.in. zbiory poezji - "Oktostychy", "Dionizje", "Muzyka wieczorem", "Księga dnia i księga nocy&q

Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Leszek Serafinowicz. Żył w latach 1899 - 1956.     Wychowywany w rodzinie o silnych tradycjach patriotycznych miał opinię "cudownego dziecka". Potwierdził ją w wieku 13 lat, kiedy to wydał pierwszy zbiór wierszy, a 2 lata później następny. Mało tego, jego dramat wystawiono w teatrze zanim zdał maturę, a w czasie studiów polonistycznych zamieszczał recenzje i prace literackie w "Pro Arte et Studio". Występował w poetyckich wieczorach w kawiarni "Pod Pikadorem". Był jednym z głównych twórców Skamandra.      Jego najważniejsze tomiki poezji to "Karmazynowy poemat" wydany w 1920 roku i "Srebrne i czarne" z roku 1924. Lechoń zdobył również rozgłos jako autor satyr politycznych, zebranych w tomie "Rzeczpospolita Babińska. Śpiewy historyczne" z roku 1920. W latach późniejszych pracował w ambasadzie polskiej w Paryżu i mniej pisał. A kiedy po krótkiej wojennej tułaczce znalazł się w Ameryce, szybko sta

Żył w latach 1878 - 1957. Zasłynął jako poeta, ale pisał też dramaty. Ma imponujący dorobek translatorski - tłumaczył m.in. twórczość Heraklita, Epikura, Diderot, Goethe, Manna, pisma filozoficzne Nietzsche, "Kwiatki św. Franciszka z Asyżu", łacińską poezję Kochanowskiego.     Epoka Młoda Polska stanowiła pierwszy etap w jego twórczości, która rozwijała się w 20-leciu międzywojennym, w czasie II wojny światowej i w latach powojennych. W okresie Młodej Polski wydał 7 tomów poezji - m.in. "Sny o potędze", "Uśmiech godzin", "Ptakom niebieskim", "Gałąź kwitnąca". Z kolei w 20-leciu międzywojennym utrwalił swoją pozycję wśród poetyckich autorytetów. Stał się duchowym patronem młodych artystów skupionych wokół czasopisma "Skamander". Najważniejsze z jego ówczesnych tomików poezji to - "Ucho igielne", "Ścieżki polne", "Barwa miodu" i "Wysokie drzewa".      O Staffie mówi się, że to poeta trzech

Właściwie to nie Leśmian a Lesman. Żył w latach 1877 - 1937. Był pisarzem, poetą, eseistą, krytykiem i tłumaczem. Uważany za jednego z najbardziej oryginalnych polskich poetów XX wieku.     Zgodnie z wykształceniem pracował jako radca prawny w biurze Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej i aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym stolicy. Współpracował z czasopismami literackimi i teatralnymi. Kilka lat spędził za granicą, głównie w Paryżu. Po I wojnie światowej prowadził kancelarię notarialną w Hrubieszowie i Zamościu.      Leśmian nie był związany z żadna grupą ani prądem literackim, tworzył własny świat poezji. 4 lata przed śmiercią spotkało go oficjalne uznanie - został członkiem Polskiej Akademii Literatury.      Nękany problemami finansowymi, atakowany z powodu żydowskiego pochodzenia umarł na serce w Warszawie. Za życia wydał 3 tomy wierszy - "Łąka", "Sad rozstajny", "Napój ciernisty" i 2 zbiory baśni - "Przygody Sindbada Żeglarza" i "Klechdy

Żył w latach 1891 - 1940. To rosyjski pisarz, autor opowiadań, powieści oraz sztuk teatralnych prezentujących rozmaite konwencje: od satyry, poprzez realizm, fantastykę, groteskę i parodię, po utwory biograficzne.     Po studiach medycznych w Kijowie, w czasie I wojny światowej pracował w szpitalach wojskowych. Zafascynowany bardziej literaturą jak medycyną, w niedługim czasie porzucił medycynę i zaczął pisać. Podjął pracę w Ludowym Komisariacie Oświaty. W roku 1921 przeniósł się wraz z żoną z rodzinnego Kijowa do Moskwy, gdzie przez długi czas borykał się z problemami mieszkaniowymi i finansowymi. Pracował jako dziennikarz i felietonista, a także jako konferansjer w teatrze, redaktor w redakcjach czasopism i wydawnictw. Książki pisał nocami. Aktywnie uczestniczył w życiu literackim, ogarnięty, jak to w ówczesnej Rosji, rewolucją. Nie był jednak zwolennikiem przemian rewolucyjnych. Wkrótce oskarżono go nawet o sprzyjanie burżuazji.     Na przełomie lat 20. i 30. pisarza objęto zakazem

Żył w latach 1883 - 1924. To austriacki pisarz, urodzony i mieszkający przez niemal całe życie w Pradze, w niemieckiej dzielnicy.      Z woli ojca, żydowskiego kupca, wybrał studia prawnicze (wcześniej była to chemia i germanistyka). Od młodości miał kompleksy związane ze swoim wyglądem, żydowskim pochodzeniem i zależnością od ojca. Ukojenie przyniosła mu literatura. To w niej odnalazł sens egzystencji i sposób na życie. Skromny i zarazem obowiązkowy urzędnik firmy ubezpieczeniowej, zapalony wędrowiec, dobry pływak i wioślarz, stopniowo, coraz bardziej poświęcał się pisaniu. W regularnie prowadzonych "Dziennikach" precyzował swoje powołanie, tj. ograniczać całą sferę życia do literatury, w niej nadawać kształt życiu wewnętrznemu, czynić ją narzędziem poznawania i kształtowania samego siebie.       Największym pragnieniem i jednocześnie tęsknotą Kafki było pisanie. To ono dawało mu poczucie szczęścia, jak również zawodu. Autor nie cenił wysoko swej twórczości. Nakazał przyjaci