Stefan Żeromski
Urodził się na kielecczyźnie, a pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Uczęszczał do kieleckiego gimnazjum, lecz nie był pilnym uczniem. Za to z prawdziwą pasją oddawał się czytaniu. Pochłaniała go przede wszystkim literatura polskiego romantyzmu, zakazana przez zaborców. Bieda i nieleczona gruźlica sprawiły, że musiał przerwać studia na Uczelni Weterynaryjnej i podjąć pracę guwernera. W tym trudnym okresie przez 10 lat pisał "Dzienniki", których część odnaleziono i wydano dopiero wiele lat po śmierci pisarza.
Od 1892 roku przez 4 lata pracował jako bibliotekarz w Muzeum Narodowym Polskim w Szwajcarii. Wtedy też powstały jego opowiadania i nowele, w tym. m.in. "Siłaczka", "Doktor Piotr", "Zmierzch", "Rozdziobią nas kruki, wrony...", "Mogiła", jak również powieści "Promień" i "Syzyfowe prace", opublikowane pod pseudonimem Maurycy Zych. Od 1897 roku mieszkał w Warszawie i pracował w Bibliotece Zamoyskich.
Zarówno krytykom, jak i czytelnikom podobały się jego kolejne powieści: "Ludzie bezdomni" i "Popioły". Sława, podróże i ufundowane ochronki dla biednych dzieci w Nałęczowie przeplatały się z atakami gruźlicy, problemami rodzinnymi oraz druzgocącą krytyką po wydaniu "Dziejów grzechu", oskarżanych o pornografię.
Kilka lat Żeromski przebywał w Paryżu, gdzie napisał m.in. powieść "Wierna rzeka" odwołującą się do powstania styczniowego.
Jego najsłynniejsze powojenne utwory to cykl powieści "Wiatr od morza" i powieść "Przedwiośnie". Ponadto przez wiele lat cieszyły się popularnością na scenie jego dramaty - w tym "Uciekła mi przepióreczka", "Róża", czy "Sułkowski". Większość doczekała się filmowych adaptacji.
W roku 1924 został przedstawiony jako kontrkandydat Reymonta do literackiej Nagrody Nobla.
Komentarze
Prześlij komentarz