Gabriela Zapolska
Wychowana w zamożnej rodzinie ziemiańskiej, w młodym wieku poślubiła oficera gwardii carskiej. Wkrótce jednak go opuściła, zerwała z własnym środowiskiem i rozpoczęła trudną karierę jako aktorka wędrownej trupy teatralnej, cierpiąc biedę i znosząc wiele upokorzeń. W roku 1889 wyjechała na kilka lat do Paryża, gdzie m.in. związała się ze słynnym teatrem naturalistycznym Théâtre Libre Antoine. Po powrocie do Polski nadal grała w objazdowym zespole teatralnym, który sama założyła, a także w teatrach Krakowa oraz Lwowa. Porzuciła jednak aktorstwo i nawiązała współpracę z redakcją lwowskiego "Słowa Polskiego", gdzie publikowała recenzje i felietony teatralne. Wyszła po raz drugi za mąż i w 1902 roku założyła własną szkołę teatralną w Krakowie. Od lat próbowała też swoich sił jako pisarka i w końcu ta dziedzina przyniosła jej sławę.
Napisała wiele powieści i nowel, w tym "Kobieta bez skazy", "Przedpiekle", "Menażeria ludzka", "Kaśka Kariatyda", "Sezonowa miłość", "O czym się nie mówi", lecz ważniejsze dla polskiej kultury są jej dramaty - w tym "Moralność pani Dulskiej", Ich czworo", "Panna Maliczewska", "Żabusia", "Skiz".
Jej twórczość spotkała się z ostrą krytyką za odważne podejmowanie kontrowersyjnych tematów, jak prostytucja, antysemityzm, obłuda obyczajowa mieszczaństwa.
Komentarze
Prześlij komentarz