Renesans (odrodzenie)

     W XIV wieku w Italii wzrosło zainteresowanie kulturą starożytnej Grecji i Rzymu. Początkowo uczeni podróżowali do cesarstwa bizantyjskiego, a po zdobyciu Konstantynopola przez Turków, wielu uczonych greckich wyemigrowało właśnie na północ. W nowej ojczyźnie propagowali kulturę starożytną, przywieźli też wiele cennych rękopisów. Nic dziwnego, że nowy styl - renesans - narodził się właśnie w Italii.

    Do Europy Zachodniej zawitał w XV wieku, a do Środkowej - w XVI. Trwał do początku XVII wieku. Renesansowi twórcy nawiązywali do tradycji antycznej, a więc często wykorzystywali kopuły i koliste łuki, podkreślali linie poziome, jak gzymsy i fryzy; często wykorzystywano belkowane stropy z kasetonami. W malarstwie nadal pojawiały się tematy religijne, ale były także mitologiczne, zaś sama kompozycja opierała się na trójkącie; rozwinęła się perspektywa. W rzeźbie również nawiązywano do antyku, a zwłaszcza do tradycji rzymskich - jak np. popiersia, rzeźby nagrobne, konne posągi. 

    Charakterystyczne dla tej epoki jest też to, że wzrosła ranga społeczna artysty. To już nie byli bezimienni malarze, architekci czy rzeźbiarze. Ci najwybitniejsi i najzdolniejsi znajdowali się pod opieką patronów - mecenatów sztuki, którzy zapewniali im wszystko, czego tylko potrzebowali. Dzięki temu mogli skupić się pracy twórczej. Protektorami artystów byli liczni władcy państewek włoskich, zwłaszcza ród Medyceuszy i Sforzowie. Szczególną rolę odgrywał też mecenat papieski. 

    Według humanistów najważniejszy był człowiek, który: "jest miarą rzeczy, jest modelem wszechświata".

przykładowi artyści: Donatello, Leonardo da Vinci, Rafael, Tycjan, Dürer

Mona Lisa