Klasycyzm

   W 2. połowie XVIII wieku i na początku wieku XIX nastąpił nowy zachwyt nad starożytnością. A wszystko dlatego, że w 1711 roku odkopano Herkulanum, a w połowie stulecia Pompeje. Prace archeologów oraz historyków sztuki antycznej nie pozostały bez wpływu na epokę. 

     Klasycyzm stanowił przeciwwagę dla baroku - był powściągliwy, pełen rygoru i zasad. W architekturze nastąpił powrót do greckich oraz rzymskich stylów renesansu, do których dołożono co nieco rokokową ozdobność. Najwybitniejszymi budowlami tego okresu były pałace i gmachy użyteczności publicznej. 

    Takie same zmiany jak w architekturze, zachodziły w malarstwie. Malarstwo stało się dziedziną wiedzy, której zaczęto uczyć w akademiach. To już nie były te czasy, w których młodzi adepci uczyli się sztuki od swoich mistrzów, przypatrując się im podczas pracy. 

    Chcąc zachęcić do kupna obrazów powstających w akademiach, zaczęto organizować wielkie wystawy malarskie. Początkowo w Paryżu, później także w Londynie. Z czasem te wystawy stały się znaczącymi wydarzeniami towarzyskimi, zaś artyści - usiłując zapewnić sobie powodzenie - tworzyli dzieła odpowiadające gustom szerszej publiczności. Dominowały tematyka historyczna, mitologiczna i sielankowa, jednak nie wszyscy artyści pracowali według reguł narzucanych przez akademie. Impulsem do zmian stała się rewolucja francuska, dzięki której w malarstwie początku XIX wieku zagościła tematyka współczesna. 

    Najwybitniejszym twórcą tego okresu był Jacques Louis David, a także Francisco de Goya y Lucientes. Oficjalną sztukę Akademii odrzucał także Wiliam Blake. 

W. Blake - Czerwony smok