Piotr Skarga
Żył w latach 1536-1612. To najsłynniejszy polski kaznodzieja, postać otoczona legendą, uwieczniona w dziełach późniejszych twórców, jak Juliusz Słowacki, czy Jan Matejko.
Po studiach w Akademii Krakowskiej i kilkuletnim okresie kierowania szkołą parafialną w Warszawie, w 1564 roku przyjął święcenia kapłańskie. Już wtedy jako młody kaznodzieja zwrócił na siebie uwagę swoimi żarliwymi kazaniami. Kontynuując studia w Rzymie, wstąpił do zakonu jezuitów (rok 1569). Potem nauczał w kraju w szkołach jezuickich. W końcu w 1579 roku został rektorem nowo powołanej Akademii w Wilnie. Spędził tam 5 lat, po których objął stanowisko przełożonego domu zakonnego św. Barbary.
Od dawna pisał prace poświęcone problemom kościoła. Miał też za sobą swe najbardziej znane dzieło, tj. "Żywoty świętych". Ten zbiór literackich portretów, w tym także kanonizowanych i beatyfikowanych Polaków, miał umocnić nadwerężoną przez reformację relację między wiernymi a kościołem.
W roku 1588 został nadwornym kaznodzieją króla Zygmunta III Wazy i właśnie w tej roli występował na sejmach z płomiennymi kazaniami. Mocno angażował się w sprawę umocnienia władzy królewskiej, co też zraziło do niego część szlachty.
Ostatnim jego dziełem były "Kazania na niedziele i święta", do których dołączono później "Kazania sejmowe". Skarga nigdy ich nie wygłosił, lecz to właśnie one zapewniły mu miejsce w historii prozy XVI wieku.
Komentarze
Prześlij komentarz