Albert Camus
Urodził się w Algierze, który do roku 1962 był francuską kolonią. Tam spędził młodość, studiował filozofię oraz założył trupę teatralną, a także pracował jako reżyser, aktor i pisał sztuki. Od 1942 roku mieszkał we Francji. W czasie okupacji działał w ruchu oporu. Założył grupę i pismo "Combat", a po wyzwoleniu został naczelnym publicystą tego dziennika.
Jego twórczość dzieli się na 2 okresy. W pierwszym przebija główna kategoria egzystencjalizmu, czyli absurd ludzkiej egzystencji, odczuwany przez człowieka żyjącego w świecie pełnym nonsensów. Z tego okresu pochodzą m.in. zbiór szkiców filozoficznych - "Mit Syzyfa", powieść "Obcy", dramaty.
W drugim okresie twórczości Camus odszedł od egzystencjalizmu, wyrażał głęboki humanizm oraz poczucie solidarności z ludźmi. Z tego okresu pochodzą powieści "Dżuma" i "Upadek" oraz tom esejów "Człowiek zbuntowany".
Przyjaźnił się z Sartrem. W 1957 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
Zginął w katastrofie samochodowej.
Komentarze
Prześlij komentarz