Cyprian Kamil Norwid
Norwid uczył się malarstwa najpierw w Warszawie, a potem we Florencji. Z kraju wyjechał w roku 1842 i z wyjątkiem krótkiego pobytu w Wielkopolsce w roku 1848, nigdy do niego nie wrócił. We Florencji poznał słynną wówczas piękność - Marię z Nesselrodów Kalergis, w której zakochał się bez wzajemności i w ślad za nią podążał po Europie. W Paryżu zaprzyjaźnił się z Zygmuntem Krasińskim. Poznał również Mickiewicza, Słowackiego i Chopina.
Żył w biedzie, korzystając z pomocy przyjaciół. Kłopoty materialne i nieszczęśliwa miłość sprawiły, że w 1852 roku opuścił na 2 lata Francję i wyjechał do Ameryki Północnej, gdzie chwytał się różnych zajęć. Po powrocie do Paryża zaangażował się w działalność polityczną. Włączył się do emigracyjnych prac związanych z powstaniem styczniowym. Działał we francuskim Towarzystwie Filologicznym. Wciąż cierpiał biedę, nękała go także postępująca głuchota. Schorowany i zgorzkniały zamieszkał w 1877 roku w Domu św. Kazimierza - przytułku dla polskich sierot i weteranów. Tam też zmarł. Został pochowany w Ivry pod Paryżem. Po 5 latach jego zwłoki zostały przeniesione do zbiorowej mogiły na cmentarzu polskim w Montmorency pod Paryżem. W 180 rocznicę urodzin Norwida urna z ziemią z jego grobu trafiła do krypty wawelskiej i tym samym poeta wrócił do ojczyzny.
Pisarz zostawił po sobie oryginalne liryki - Vade-mecum (lata 1865-66) - podejmujące tematy uniwersalne i moralne, a nie jak u innych twórców epoki romantyzmu na problemach walki narodowowyzwoleńczej; dramaty: "Pierścień wielkiej damy", "Zwolon", "Za kulisami", traktat o sztuce "Promethidion", poemat "Quidam", jak również prozę poetycką: "Czarne kwiaty" i "Białe kwiaty".
Nieznaną do końca XIX wieku jego twórczość odkrył i opublikował w epoce Młodej Polski Zenon Przesmycki.
Komentarze
Prześlij komentarz