Aleksander Puszkin

    Ten rosyjski pisarz, przedstawiciel romantyzmu, żył w latach 1799 - 1837. To autor m.in. bajek. Kto nie słyszał choćby o "O rybaku i złotej rybce"?

    Na jego rozwój mieli wpływ przodkowie: jego stryja Wasilija Lwowicza Puszkina oraz pradziadka - uwaga - czarnoskórego Abisyńczyka Abrama Hannibala, który trafił do Rosji jako niewolnik, lecz dzięki swojej mądrości i odwadze stał się ulubieńcem cara Piotra I, dzięki czemu otrzymał szlachectwo. Jeszcze inną osobą, która miała wpływ na przyszłego pisarza była niania Arina Rodionowna Jakowlewa, dzięki której poznał kulturę i problemy chłopów pańszczyźnianych.

    Początkowo młodego Puszkina kształcili francuscy guwernerzy. Od 1811 roku przebywał w ekskluzywnym Liceum w Carskim Siole, niedaleko Petersburga. Po ukończeniu liceum przeniósł się do Petersburga, gdzie przyłączył się do grupy Arzamas, propagującej włączenie do poezji języka potocznego i nowych gatunków, a także do kółka literackiego „Zielona lampa” związanego z dekabrystami.

    Oburzony despotycznymi rządami Aleksandra I, a następnie Mikołaja I, pisał wiersze będące krytyką carskiej tyranii i absolutyzmu. I jak nietrudno zgadnąć, antycarska działalność literacka spowodowała zsyłkę artysty na południe Rosji. Typowe. 

    Na zesłaniu przebywał początkowo w Kiszyniowie, potem w Odessie, dalej, na Kaukazie i wreszcie na Krymie. W tym też czasie rozpoczął pracę nad poematem "Eugeniusz Oniegin". Napisał tam też liryki jak "Sztylet " i "Więzień".

    Jesienią 1824 jego kara została złagodzona. Już nie południe Rosji, a odosobniony majątek we wsi koło Pskowa stał się jego "więzieniem". Tutaj też powstała tragedia romantyczna "Borys Godunow".

    Puszkin ciężko przeżył klęskę powstania dekabrystów. W tym też trudnym dla niego czasie powstały takie wiersze jak: "W głębinie syberyjskich rud" i "Arion". Co ciekawe, Puszkin osobiście wysyłał swoje utwory do cesarza albo do III. Oddziału Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości. Dlaczego? Z powodu cenzury. Władcy nie podobały się jego niektóre poglądy. 

   W 1831 roku ożenił się z Natalią Nikołajewną Gonczarową, po czym przeprowadził się do Petersburga. Wciąż jednak znajdował się pod specjalnym nadzorem policyjnym. Mimo to nie przestawał pracować. Napisał m.in. powieści "Dubrowski" i "Dama pikowa", powieść historyczną "Córka kapitana". 

    W 1836 roku uzyskał zgodę na wydawanie pisma literacko-społecznego „Sowriemiennik”, które prowadził aż do śmierci. A rok później, na skutek intrygi dworskiej, zmuszony był w obronie honoru żony, pojedynkować się z francuskim emigrantem Georgesem d’Anthès. Ciężko ranny, zmarł 2 dni później.